Sobrang Na Inlove Ako

ganun ba
anu ba yan
lagi n lng ako wala sa topic
para naman akong bata

wahahahaha todo porma ka daw kasi eh

Jeyn wrote:

sobrang na in love ako…

it’s been 4 months since I saw him and talagang namimiss ko na siya… pero what can I do? it seems that I have loved the wrong person… but still the pain keeps on hurting me and kung walang magbibigay ng gamot para dito sa nararamdaman ko… baka mamatay na ako…

to give you a background about my life, everything seems to be fine except dun sa time na dumating na sa buhay ko yung hinayupak na lalaki na yon... hehehehe… kung curious kayo about dun sa guy… bestfriend ko po yon kaso lang iba na ang nangyari sa time passes by…

classmate ko siya nung highschool, pards pa nga ang tawagan namin… o di ba ang sweet? di na ako iba sa kanya and ganon na rin siya sa akin… kung di nga lang ako naging babae baka iniuwi na ako nun sa bahay nila and baka lahat ng gawaing pang brasko eh ipagawa na nun sa kin eh...pero siyempre mukha pa rin naman akong babae noh!!!

highschool siyempre may prom… wala siyang date,

wala rin ako... I know that he wanted to invite me to be his date pero ang ogag nga kasi nun kaya the last minute tsaka lang siya nag-ask. he went to our house… naka-motor po siya and medyo pawisan pero in fairness… mabango pa rin…

he asked my permission to see my dress for the prom… siyempre para maloka siya sa akin at may konting surprise… I refuse… o sige, medyo na frustrate siya pero hindi yon naging hadlang para invite niya ako… sa ganda ko na to… siyempre ang dami namang pa-echeng… hanggang sa tanungin niya ako kung may date na ba me… e kung di ba naman siya abnormal eh… papayag ba akong makipag-date sa iba eh siya lang ang gusto ko… lam mo yon… sarap sampalin... so in short, papilit ba ako? siyempre…

the night of my life came, I was so pretty sabi ng nang-uuto kong nanay… pero naniwala lang ako nang siya na ang nagsabi… blush ako over… kahit alam kong maganda ako since birth (hehehehe) iba pa rin yung sa kanya galing di ba? we enjoyed that night and lalo ko lang napatunayan sa sarili ko na mahal ko na pala ang hinayupak na bestfriend ko…

syempre ano pa ba ang sunod na event sa prom kundi ang graduation na di ba? the night before the graduation, we talked on the phone na para bang it would be the last time na maririnig namin ang boses ng isa’t-isa… I’ve waited for the moment na mabanggit niya na may feelings din siya and hindi naman ako nagkamali… tinanong niya ako kung may possibility daw na maging kami… I know na maiinis kayo sa kin dahil alam niyo ba ang sagot ko? ah, eh… hindi pwede kasi bestfriends tayo eh… yung mga anak na lang natin yung ipag-partner natin… sa isip-isip ko… ang tanga! pano ko nasabi ang ganong words? pero wala na akong magagawa… alangan namang bawiin ko pa eh di nahuli naman ako di ba? pero ang tanga ko talaga!

siyempre college na… I’m so proud to say na napunta naman ako sa magandang school and take note… pareho kami ng school… ano to? kailangan bang ituloy ang naudlot na pagmamahalan namin?... hehehehe…

nagka-boyfriend ako for a year and a half… minahal ko siya pero there are these conflicts and problems na di na kayang ayusin… in short… nag-break kami…

I guess God meant that to happen kasi yun din yung time na nagkita kami ng bestfriend ko… sa sobrang miss namin ang isa’t-isa… sabay na kaming umuwi, kumain, pumasok… I’m happy pero parang lalo ko lang pinahihirapan ang sarili ko dahil my feelings for that guy grows each and everytime that we are together… buti na lang magaling akong magtago at magpigil… hehehe… bilib kayo noh?...

one morning, I’m so busy preparing my project that would be pass on that same day… alam kong dumating na siya at nasa likuran ko na ang mokong pero dahil sobrang pressure sa project… gusto ko man siyang dambahan… syempre mamayang gabi na lang di ba? hehehe… di ko siya masyadong napansin… may binigay siyang sulat sa kin and he asked me if I can join him sa lunch… I said yes… then umalis siya… alam naman kasi niyang I’m busy…

when I was about to enter the room, somebody bumped me and my precious project fell… gusto ko mang magalit… what can I do di ba? instead I ask my prof to give me another chance to do my project… naalala ko si mokong… the lunch date… kinuha ko ang cell ko to text him that I can’t come to our meeting… e kaso… pag tinamaan ka nga naman ng malas… check operator services daw… I tries to look for friends or other kakilala pero malas that day talaga…

and so I took my lunch all by my self… naalala ko yung letter… hinanap ko sa bag… WALA!!! bumalik me sa corridor praying na andon pa yung sulat… wala rin… God! why? minsan lang magbigay ng sulat yon… nawala pa... don’t know how to tell him about the letter…

and so days and weeks passed, nagkikita kami… di niya ako pinapansin… ako, I tried to talk to him pero alam kong may kasalanan ako pero ganon ba kalaki ang nagawa kong di pagpunta at ganon na lang ang iwas niya?... sige… hinayaan ko na lang…

months na ang binilang… I heard that he was dating a girl from the same school that we are in… masakit… na sa iba ko pa narinig na sila na… mas masakit na wala na akong halaga sa kanya…

basta ilang din yun na ganon ang nararamdaman ko… weeks… months… ga-graduate na po ako… I wonder what’s instore for me in my last day in school… and so I thought na puntahan yung favorite hang-out namin… when I was about to get near the place… I saw him… with the girl… umiiyak ang bruha but I can’t hear what they are talking about… so I’ve decided to get out of that place before my tears burst out… and then a common friend ang sumalubong sa akin… saying na buntis ang girl… syempre… durog na durog ang puso ko… kung kaya niyo lang ma-imagine yung nararamdaman ko…

the night of that same day… naloka ang lola niyo… nagparamdam ang mokong pagkaraan ng pag-katagal-tagal na panahon… I thought it was something good for me… for us… pero I was wrong… so wrong… he gave me a wedding invitation and isa ako sa bridesmaids… the girl… she was waiting in the car… o di ba? dati motor lang ngayon… car na…

and so the wedding came… maganda po ako nun… sabi ng nanay ko pero wala ng nag-second the motion eh… so naniwala na lang ako sa nanay ko… then, there was this professor who came to see me… he handed over a letter with my name carefully printed on the enveloped… he said that he looked for the owner of that letter kaso nga lang po malaki ang school namin kaya mahirap magkahanapan di ba? and so nung nakita niya ang name ko sa invitation, he decided to bring the letter thinking that it could save souls… daw…

and so I was about to open the letter when the priest ask kung sino daw ang tutol… dedma ako… alangan namang manggulo pa ako noh…

binasa ko na ang letter… nakaka-touch po talaga… he opened up his feeling for me… hoping na meron din daw akong feelings for him… he ask that if I will show up to our hang-out the next day after he gave his letter, then it means that I also have feelings for him and that he would love me for the rest of our lives… but if I won’t… then he will never open that topic again… he pleaded to me na sana pumunta ako…

if only I have that letter… if only I knew about it… kung di lang sana ako clumsy and careless to keep that letter… things would be different… if only…

and so I heard the priest announced the couple as husband and wife… ang sakit…

picture taking... gusto mang sumabog ng nararamdaman ko… as you know… magaling akong magpigil… pero masakit po talaga… sobra…

after the picture taking… niyakap ako ng bestfriend ko… ang higpit… and teary eyed niyang sinabi na…

I still love you…

Note: di po ako gumawa nito... nabasa ko lang sa isang school magazine :D

what a sad ending
do u believe in saying

ang pag-ibig parang utot ,parang silakbo na kahit gaano mo man itago
ito`y lalabas at lalabas rin...

yah yah yah
it truly is!!!